Tercjarze

Elżbieta się w 1207 r. jako trzecie dziecko Andrzeja II, króla Węgier, i Gertrudy, siostry św. Jadwigi Śląskiej. Miała zaledwie 4 lata, gdy została zaręczona z Ludwikiem IV, późniejszym landgrafem Turyngii. Wychowywała się wraz z nim na zamku Wartburg. Wyszła za niego za mąż zgodnie z zamierzeniem swojego ojca dopiero 10 lat później, w roku 1221, mając 14 lat. Z małżeństwa urodziło się  dzieci: Herman, Zofia i Gertruda. Po 6 latach, w 1227 r. Ludwik zmarł podczas wyprawy krzyżowej w Brindisi we Włoszech. Elżbieta została wdową mając 20 lat.

Zgodnie z frankońskim prawem spadkowym, Elzbiietaopuściła wraz z dziećmi Wartburg i zamieszkała najpierw w pobliskim Eisenach,  anstępnie w Marburgu, gdzie ufundowała szpital, w którym sama chętnie usługiwała. Oddała się wychowaniu dzieci, modlitwie, uczynkom miłosiernym i pokucie. Jej spowiednikami byli franciszkanin Rudiger i norbertanin Konrad z Marburga, słynny kaznodzieja i inkwizytor na Niemcy, mąż bardzo surowy. Prowadził ją drogą niezwykłej pokuty. W 1228 r. Elżbieta złożyła ślub wyrzeczenia się świata i przyjęła jako jedna z pierwszych habit tercjarki św. Franciszka.

Ostatnie lata spędziła w ubóstwie, oddając się bez reszty biednym i chorym. Zmarła w nocy 16  17 listopada 1231 r. Sława świętości była tak wielka, że na jej grób zaczęły przychodzić  pielgrzymki. Konrad z Marburga, korzystając ze swego stanowiska inkwizytora, napisał jej żywot i zwrócił się do Rzymu z formalną prośbą o kanonizację. Papież Grzegorz IX bezzwłocznie polecił zbadać  życie Elżbiety i cuda, jakie miały się dziać przy grobie Elzbiety. Stwierdzono wówczas ok. 60 cudów . Sprawę poparł także metropolita Moguncji i św. Rajmund z Peñafort. Po 4 latach Grzegorz IX bullą z 27 maja 1235 r. ogłosił uroczyście Elżbietę świętą.

św. Elżbieta przedstawiana jest w stroju królewskim albo z naręczem róż w fartuchu. Powstała bowiem legenda, że mąż zakazał jej rozdawać ubogim pieniądze i chleb. Gdy pewnego razu przyłapał ją na wynoszeniu bułek w fartuchu i kazał jej pokazać, co niesie, zobaczył róże, mimo że była to zima. Jej atrybutami są także: kilka monet i Różaniec.

Elzear z Sabran (ur. w 1285 w Prowansji; zm. 27 września 1323 w Paryżu) – francuski święty Kościoła katolickiego.

Po śmierci ojca został mianowany moznowłądcą Ariano Irpino w królestwie neapolitańskim.

Jego żoną była bł. Delfina de Signe. Razem z nią bywał w szpitalach i opiekował się z chorymi. W 1317 roku wraz z żoną wstąpił do trzeciego zakonu św. Franciszka. Zmarł 27 września 1323 roku w opinii świętości, mając 38 lat. Pochowany został w kościele franciszkańskim. Został kanonizowany przez papieża Urbana V w dniu 15 kwietnia 1369 roku.

Delfina de Signe (ur. w 1283 w Prowansji; zm. 26 listopada 1358) – francuska błogosławiona Kościoła katolickiego.

Została osierocona mając 7 lat, wówczas wstąpiła do opactwa św. Katarzyny Sorps. Mając 16 lat jej mężem został Elzear z Sabran; razem z nim wstąpiła do trzeciego zakonu św. Franciszka. Jej mąż zmarł w dniu 27 września 1323 roku i została wdową. Zmarła mając 75 lat w opinii świętości. Została beatyfikowana przez papieża Innocentego XII w 1694 roku.

Iwo z Bretanii Iwo z Kermartin, właśc. Yves Hélory (ur. 17 października 1253 na dworze Kermartin w pobliżu Tréguier, zm. 19 maja 1303 w Louannec w Bretanii) − francuski prezbiter, tercjarz franciszkański, święty Kościoła katolickiego.
Iwo urodził się w Bretanii, jako syn Hélorego, pana Kermartin i Azo du Kenquis.
W 1267, jako Iwo Hélory, rozpoczął naukę na Uniwersytecie Paryskim, gdzie następnie ukończył wyższe studia z prawa cywilnego. W 1277 rozpoczął studia z prawa kanonicznego na uniwersytecie w Orleanie. Po powrocie do Bretanii został wyznaczony w roku 1280 przez archidiakona Rennes na stanowisko diecezjalnego sędziego duchownego. W 1284 został zaproszony przez biskupa Tréguier do pełnienia obowiązków oficjała sądu biskupiego. Jako kościelny prawnik nie wahał się opierać niesprawiedliwej władzy państwowej, która ingerowała w prawa Kościoła. Przez całe dorosłe życie otaczał opieką ludzi ubogich, dlatego też nadano mu miano „adwokata biedaków”. Żył bardzo skromnie służąc innym ludziom. W swoim domu urządził szpital, łaźnię, sierociniec i przytułek dla najuboższych. Iwo był członkiem III Zakonu Braci Mniejszych.
Iwo Hélory zmarł w rodzinnej Bretanii. Został pochowany w miejscowości Tréguier, gdzie znajdują się również jego relikwie (w Katedrze św. Tugduala).
Na jego grobie wyryto inskrypcję:
Sanctus Ivo erat Brito/ Advocatus et non latro/ Res miranda populo – Święty Iwo był Bretończykiem, adwokatem a nie bandytą – rzecz zadziwiająca dla ludzi.
W czerwcu 1347 papież Klemens VI ogłosił Iwa świętym.
Patronuje Bretanii i prawnikom. Uznawany jest również za opiekuna ludzi biednych, patrona wdów i sierot.
W ikonografii święty przedstawiany jest, jako sędzia w todze i birecie.
Atrybutami św. Iwo są m.in.: księga, zwój pergaminu i pióro.
Dzień obchodów
Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 19 maja.

Jak można na tronie wśród dostatków i potęgi świątobliwe wieść życie, dał nam przykład Ferdynand! II, syn Alfonsa IX., króla Lyonu, i Berengary, córki króla Kastylii w 1199 r. Dziel­ność rycerska i odwaga, zdol­ność umysłowa i rozsądek, po­bożność i cnota w dziwnej harmonii łączyły się w jego osobie króla. Pilnował spraw państwa, ale też pilnował zba­wienia swej duszy; łagodny i dobry dla wszystkich, surowym był dla siebie. Na doradców dobierał sobie ludzi starszych i poważnych; sam jednak jeź­dził po kraju, aby poznał po­trzeby poddanych i wymierzał każdemu sprawiedliwość. — Południową Hiszpanię zajęli przed wiekami Maurowie, wy­znawcy religii Mahometa. Uciskali lud chrześcijański i czyhali na zdobycie całego kraju. Ferdynand zrozumiał jakie grozi niebezpieczeństwo jego ojczyźnie, więc przygoto­wawszy się należycie, rozpo­czął walkę z pohańcami w obronie krzyża. Przez lat siedm trwały krwawe zapasy, ale Bóg błogosławił orężowi chrześcijańskiemu. — Św. Fer­dynand przyświecał swym żoł­nierzom osobistym męstwem, życiem twardym i pobożnością.
Prosty żołnierz lepiej jadał w obozie jak sam król, i mniej był umęczony od króla. Taki wódz, stwarzał bohaterów; któ­rych prowadził od zwycięstwa do zwycięstwa. W pośrodku obozu kazał umieścić połowy ołtarz N. P. Marji, przed którym co­dziennie odprawiali wszyscy wspólne nabożeństwo. Przed każdą bitwą długo się modlił, prosząc Boga o pomoc za wstawieniem się Matki Bożej. — Całą Andaluzję zawojował i wydarł z rąk mahometańskich. Pod Xerxes pobił siedem razy liczniejsze za­stępy Maurów. — Zdobył ogromną fortecę Sewillę, której bro­niły podwójne mury o 166 wieżach, i 100 tyś. żołnierza. W odzyskanych krajach zakładał biskupstwa i parafie, klasztory, szkoły i szpitale. W Toledo postawił wspaniałą katedrę, arcy­dzieło stylu gotyckiego. — Pragnąc na zawsze uwolnić Hiszpanię od Maurów postanowił ich zdusić w Afryce. Już cała wyprawa była gotowa, gdy nagle król zachorował śmiertelnie. Przyjął ostatnie sakramenty, pobłogosławił dzieci, i zmarł 30. maja 1282 r. Pochowano go w katedrze Sewilskiej przed ołtarzem N. P. Marji. Papież Klemens X. zaliczył go r. 1671 w poczet świętych.

Punkty do rozmyślania.

Św. Ferdynand mawiał, że modlitwa jest jego najpotężniejszym orężem, gdyż wyprasza nią wszystko u Boga. Postępował on w myśl rozkazu Chrystusa. „Czuwajcie, modląc się na każdy czas. . . (Łuk. 18.) Proście a będzie wam dano. . .  Trzeba jednak modły zanosić do Boga przez Chrystusa, i być z Chrystusem w łączności przez łaskę. Jeżeli we mnie trwać będziecie, a prosić będziecie, czegokolwiek zechcecie, stanie się wam. Zaprawdę powiadam wam, jeżeli o co prosić będziecie Ojca w Imię moje, da wam. Dotychczas niczegoście nie prosili, w imię moje. Proście a weźmiecie, aby radość wasza była pełną.

Teraz wiesz, jak się masz modlić …

Modlitwa św. Ferdynanda.

Boże który serca ludzkie przenikasz, Ty wiesz, że w calem życiu swoim szukam Twojej, a nie mojej chwały. Nie chcę dla siebie zdobywać miast i krajów, lecz pragnę jedynie rozszerzać panowanie imienia Twego. Wesprzyj mój miecz, daj mi zwycięstwo nad pohańcami i nad grzechami i niedoskonałościami moimi. Amen.

Katarzyna z Genui właśc. Katarzyna Fieschi (ur. 1447 w Genui, zm. 15 września 1510 tamże) − córka wicekróla Neapolu, mistyczka, tercjarka franciszkańska.
Była najmłodszym z 5 dzieci Jacopo Fieschi i Francesci di Negri. Jako dziecko odznaczała się pobożnością i już w wieku 8 lat umartwiała się, sypiała na desce, a czasami zmuszała do całkowitego milczenia. W wieku 13 lat chciała wstąpić do klasztoru kanoniczek laterańskich, gdzie wcześniej znalazła się jej siostra. Nie została jednak przyjęta z powodu zbyt młodego wieku.

W wieku 16 lat zmuszono ją do małżeństwa z Julianem Adorno, który był znanym hulaką i miał 5 nieślubnych dzieci. Małżeństwo to było ukoronowaniem zgody między dwoma skłóconymi rodami. Nie było ono jednak szczęśliwe. W dodatku okazało się, że Katarzyna nie może mieć dzieci. Przez kilka lat żyła w osamotnieniu, odsunięta i zdradzana przez męża. Zaczęła myśleć, że może sama jest temu winna, bo nie podzielała jego zainteresowań. W związku z tym, po 5 latach, żeby ratować małżeństwo, postanowiła zmienić przyzwyczajenia i prowadzić życie światowej damy. Małżonka nie odzyskała, a w dodatku straciła wewnętrzny spokój, popadła w skrajną bezradność i przygnębienie. Zapragnęła innego życia.

Po kolejnych 5 latach przełomem okazała się spowiedź odbyta za radą jej siostry w marcu 1473 r. Wówczas Katarzyna otrzymała duchowe umocnienie i poczucie sensu egzystencji. Wkrótce po tym miała wizję, która spowodowała w niej pragnienie pokuty za stracone lata. Została tercjarką franciszkańską. Modlitwy łączyła z surowymi postami, nosiła zgrzebne szaty. Skoncentrowała się na posługiwaniu chorym. Miewała częste widzenia Chrystusa. Za zgodą spowiednika codziennie przyjmowała Komunię św. (co było wtedy rzadkością). Swoimi modłami uprosiła nawrócenie dla męża, który następnie wstąpił do III Zakonu św. Franciszka i wraz z żoną opatrywał biedaków w szpitalu. Opiekowała się chorymi w czasie zarazy w 1497 do 1501.
Została beatyfikowana przez Klemensa X 6 kwietnia 1675 r. Kanonizowana 16 czerwca 1737 przez papieża Klemensa XII.
Św. Katarzyna jest patronką Genui od 1684 roku. W 1944 roku papież Pius XII ogłosił ją patronką chorych i szpitali.

Brygida Szwedzka (ur. 1303, zm. 23 lipca 1373 w Rzymie) – szwedzka zakonnica katolicka, pisarka, założycielka zakonu brygidek, tercjarka franciszkańska

Brygida urodziła się w Finstad w Szwecji, w 1303 r.

Pochodziła z książęcego rodu. Z rodziny jej ojca wywodził się św. Eryk (+1160), król i patron Szwecji, zaś ciotką Brygidy była bł. Ingrid ze Skennige (+1282), założycielka pierwszego w Szwecji klasztoru dominikanek.

Chociaż Brygida myślała o wstąpieniu do klasztoru, to jednak posłuszna woli ojca, poślubiła księcia Ulfa Gotmarssona. Małżonkowie przeżyli razem dwadzieścia osiem lat. Brygida urodziła czterech synów i cztery córki, jedną z nich była późniejsza św. Katarzyna Szwedzka (1331-1381).

W 1342 roku Brygida udała się z mężem do grobu św. Jakuba Apostoła w hiszpańskiej Compostelli. Po powrocie do Szwecji Ulf wstąpił do klasztoru cystersów, gdzie w 1344 r. zmarł. Po wychowaniu i usamodzielnieniu się dzieci, Brygida wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka z Asyżu (1182-1226).

Całkowicie poświęciła się działalności charytatywnej oraz życiu pokutnemu. Pod wpływem objawień, zaangażowała się w sprawy Kościoła. Szczególnie zabiegała o powrót papieży z wygnania do Stolicy Apostolskiej. W latach 1309-1377 r. papieże nie rezydowali w Rzymie, lecz w Awinionie, we Francji, co uzależniało ich od francuskich królów i możnowładców.

Brygida w 1352 roku napisała kilka listów do papieża Innocentego VI, w których wzywała go do powrotu do Rzymu. Listy z tym samym apelem w 1367 r. napisała do Urbana V, następcy Innocentego VI. Co prawda, po wpływem Brygidy przeniósł się on do Rzymu, ale z powodu zamieszek wkrótce powrócił do Awinionu. Kolejnym papieżem, którego Brygida wzywała do powrotu do Stolicy św. Piotra, był Grzegorz XI. Brygida nie doczekała kresu niewoli awiniońskiej papieży, ale również dzięki jej staraniom, nastąpił on w 1377 r.

W roku 1346 założyła Zakon Najświętszego Zbawiciela, którego siostry nazywane są popularnie brygidkami. Jej córka, św. Katarzyna Szwedzka została opatką pierwszego klasztoru brygidek, w miejscowości Vadstena. W czasie modlitw miewała wizje mistyczne, które uwieczniła w słynnej „Księdze objawień”. Dzieło to uzyskało aprobatę teologów i papieży. Spisała w nim przepowiednie dotyczące losów Kościoła, papieży, całych narodów oraz wybitnych osobistości jej czasów. Treść „Księgi objawień” w całej ówczesnej Europie wzbudziła wiele dyskusji, a nawet kontrowersji.

Brygida kilkakrotnie pielgrzymowała do sanktuariów włoskich oraz do Ziemi Świętej. Zmarła w czasie ostatniej pielgrzymki do Wiecznego Miasta, 23 lipca 1373 r. Jej ciało zostało pochowane w klasztorze brygidek w Vadstena, w Szwecji. Kanonizował ją papież Bonifacy IX w 1391

Elżbieta Aragońska (ur. 1271 w Barcelonie lub w Saragossie, zm. 4 lipca 1336); królowa Portugalii, tercjarka franciszkańska. Znana również jako Święta Królowa Izabela (port. Isabel)

Została nazwana po swojej babci ciotecznej – Elżbiecie Węgierskiej, ale w Portugalii odpowiednikiem Elżbieta jest Isabel. Była córką króla Aragonii Piotra III Wielkiego i królowej Konstancji Sycylijskiej (wnuczki cesarza niemieckiego – Fryderyka II).

Jako mała dziewczynka poślubiła króla Dionizego I Portugalskiego, poetę – znanego jako Rei Lavrador – Król Rolnik, ponieważ hodował on lasy niedaleko Leiri. Drzewo z tych lasów używane było potem do produkcji łodzi wykorzystanych podczas wielkich odkryć geograficznych. Elżbieta po cichu regularnie uczestniczyła w praktykach religijnych i żyła w ubóstwie. Para miała 2 dzieci

córka Konstancja, poślubiła Ferdynanda IV Kastylijskiego,

syn Alfons, został królem Portugalii jako Alfons IV Dzielny.

Dionizy miał również nieślubnych synów, jeden z nich w 1323 wystąpił zbrojnie przeciw niemu i jego synowi – Alfonsowi. Elżbieta podjęła się wtedy zażegnania konfliktu i udało jej się to.

Dionizy zmarł w 1325 i Alfons odziedziczył tron. Elżbieta udała się do klasztoru klarysek, który ufundowała w Coimbrze – przywdziała habit zakonu franciszkańskiego (o regule opartej na ubóstwie i pomocy chorym oraz biednym). Jeszcze raz musiała rozwiązać konflikt, kiedy w 1336 Alfons IV pomaszerował ze swoim wojskiem przeciwko Alfonsowi XI Kastylijskiemu. Królowej znowu udało się zażegnać konflikt i spowodować przywrócenie pokoju.

Podczas tej misji pokojowej królowa zachorowała i wkrótce zmarła z powodu gorączki 4 lipca 1336 w Estremoz.

Elżbieta została pochowana w Coimbrze, a grób jej był podobno miejscem licznych cudów. Została kanonizowana przez papieża Urbana VIII, w 1625.

Wspomnienie 8 VII

Św. Róża z Viterbo  (ur. 1233 w Viterbo, zm. 6 marca 1253, tamże) −  tercjarka franciszkańska.

Jej rodzice byli rolnikami, rodzina była uboga, lecz religijna. Już w wieku 12 lat została tercjarką franciszkańską. Oddawała się praktykom pokutnym w intencji nawrócenia grzeszników, jak również chodząc po rodzinnym mieście nawoływała mieszkańców do pokuty. Rozgniewała tym mieszkających tam katarów, którzy wygnali ją wraz z rodziną z miasta. Mogła powrócić dopiero, gdy Viterbo zajęły wojska papieskie po śmierci cesarza Fryderyka II. Pod koniec życia prosiła o przyjęcie do zakonu klarysek w Viterbo, ale jej odmówiono. Jest patronką Viterbo

W ikonografii przedstawiana jest z krzyżem.

Jej wspomnienie liturgiczne 4. września;

Bł. Konrad z Piacenzy  właśc. Konrad Confalonieri (ur. ok. 1290, zm. 19 lutego 1351 w Noto) – włoski pustelnik, tercjarz franciszkański[

urodził się około roku 1290 w zamożnej, włoskiej rodzinie. Za młodu obrał sobie zawód rycerski. W roku 1313, w czasie polowania, rozpalił ognisko dla wypłoszenia zwierzyny, czym wywołał pożar. Namiestnik Piacenzy, Galeazzo Visconti, skazał na śmierć przypadkowo przyłapanego w lesie człowieka, podejrzanego o umyślny pożar lasu. Konrad zgłosił się wówczas do namiestnika i wyznał swoją winę. Wynagrodził też pieniężnie wyrządzoną miastu szkodę. Oddał na ten cel cały swój majątek. Wydarzenie to stało się przełomem religijnym w życiu jego i jego małżonki Eufrozyny

W 1315 roku Konrad wstąpił do III zakonu św. Franciszka w Calendasco, z kolei jego żona wstąpiła do klasztoru klarysek w nieodległej Piacenzy

Po przeżyciu kilku lat w klasztorze Konrad zaczął prowadzić żywot wędrownego ascety. Jako pielgrzym pokutny nawiedził wiele sanktuariów Italii, odbył podróż do Ziemi Świętej, skąd powrócił i zatrzymał się na Malcie, zaś definitywnie osiadł w 1343, jako pustelnik w dolinie Noto koło Syrakuz na Sycylii. Przypisuje się mu dar prorokowania.

Zmarł 19 lutego 1351 r. a jego ciało zostało pochowane w kościele Św. Mikołaja w Noto.

We Mszy wsp. 19 lutego

Aniela z Foligno (ur. ok. 1248 w Foligno, zm. 4 stycznia 1309 tamże) – włoska tercjarka franciszkańska.  pokutnica, mistyczka

Po wczesnej śmierci męża i dzieci resztę życia poświęciła pokucie. Pielgrzymowała do Asyżu, a następnie rozdała cały majątek. W 1291 roku wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka, służyła ubogim i potrzebującym. Ostatnie lata spędziła jako pustelnica zupełnie odcięta od świata, przez dziesięć lat nie spożywając pokarmu.

4 stycznia 1309 roku zmarła po długiej i ciężkiej chorobie. Pochowano ją w rodzinnym Foligno w kościele św. Franciszka z Asyżu. W osobnym relikwiarzu spoczywa serce Anieli, na którym widać znak, jaki za życia otrzymała w czasie mistycznej wizji.

Beatyfikowana przez papieża Innocentego XII 1693

Hiacynta Mariscotti (Marescotti) (ur. 1585 w Vignanello we Włoszech, zm. 30 stycznia 1640 w Viterbo) − włoska franciszkanka klauzurowa z III Zakonu św. Bernardyna

Pochodziła z bogatej arystokratycznej rodziny włoskiej. Jej rodzicami byli Marek Antoniusz Marescotti i Oktawia z.d. Orsini. Na chrzcie otrzymała imię Klarysa.

W wieku 19 lat wstąpiła do klasztoru klauzurowego franciszkanek III Zakonu św. Bernardyna w Viterbo. Ku zgorszeniu sióstr przez pierwsze piętnaście lat prowadziła swobodny tryb życia. Przełożeni nie interweniowali ze względu na wysoką pozycję społeczną rodu. Dopiero ciężka choroba i słowa spowiednika skłoniły ją do refleksji. Po odzyskaniu zdrowia podjęła życie modlitwy i pokuty, zajęła się działalnością charytatywną. Pomagała w więzieniach, szpitalach i przytułkach. Założyła dwa stowarzyszenia (w 1636 i 1638), opiekujące się ludźmi chorymi i w podeszłym wieku. Była obdarzona darem ekstaz, prorokowania i czytania w ludzkim sumieniu. Napisała Rady duchowe, jak prowadzić dusze do miłości Jezusa i Maryi.

Dzień wspomnienia przypada 30 stycznia

Maria Anna od Jezusa z Paredes, hiszp. Santa Mariana de Jesús lub María Ana de Paredes Flores y Jaramillo (ur. 31 października 1618 w Quito, zm. 26 maja 1645 tamże)

Pochodziła z wielodzietnej rodziny, gdy miała 4 lata w 1622 roku zmarł jej ojciec, a w 1624 roku zmarła jej matka. W 1639 roku wstąpiła do trzeciego Zakonu św. Franciszka. Według wyznawców wiary katolickiej, utrzymywała się przy życiu spożywając tylko Komunię Św.

W 1645 roku jej rodzinnej miejscowości doszło do trzęsienia ziemi i wybuchły epidemie, wówczas zaopiekowała się z chorymi i ofiarowała za nich swoje życie. Zmarła mając 27 lat w opinii świętości. Została beatyfikowana przez papieża Piusa IX w 1853 roku, a kanonizowana przez papieża Piusa XII w 1950 roku. Parlament Ekwadoru ogłosił ją bohaterką narodową.

Małgorzata z Kortony, włos. Margherita da Cortona (ur. 1247 w Laviano, zm. 22 lutego 1297 w Kortonie) − tercjarka franciszkańska, rekluza, stygmatyczka

Była córką rolnika. Jej matka zmarła, kiedy Małgorzat miała siedem lat. Dwa lata później jej ojciec ożenił się powtórnie, jednak macocha nie potrafiła zaakceptować pasierbicy. W wieku około  8 lat uciekła z młodym arystokratą z Montepulciano, urodziła mu syna i żyła jako jego kochanka przez kolejnych 9 lat. Wielokrotnie prosiła go, by się z nią ożenił, jednak, mimo obietnic, tak się nie stało. W 1274 kochanek Małgorzaty został zabity przez rabusiów, którzy ukryli jego ciało w płytkim grobie. Odkrycie zwłok ukochanego doprowadziło Małgorzate do nawrócenia. Zwróciwszy krewnym zmarłego kochanka całą biżuterię i posiadłości ziemskie, podjęła próbę powrotu do ojcowskiego domu. Ten prawdopodobnie przyjąłby ją, lecz sprzeciwiła się temu macocha. Ostatecznie Małgorzata udała się wraz z synem do Kortony, gdzie poddała się duchowemu  kierownictwu franciszkanów. Prowadziła b.surowe życie, umartwiając się w jedzeniu.

Po trzech latach próby została przyjęta do Trzeciego Zakonu Franciszkańskiego. Żyła odtąd w ścisłym ubóstwie. Utrzymywała się z jałmużny. Opiekowała się chorymi, ubogimi bezdomnymi. Doświadczała wizji i ekstaz. Odznaczała się nabożeństwem do Eucharystii i Męki Jezusa. Została obdarzona stygmatami.

Założyła szpital w Kortonie i powołała zgromadzenie kobiet zwanych Poverelle, które zajmowały się opieką nad chorymi.

Ostatni okres życia spędziła jako rekluza. Zmarła 22 lutego 1297 w Kortonie, gdzie została pochowana.

Po dziś dzień jej nieulegające rozkładowi ciało eksponowane jest w kryształowym relikwiarzu w jej sanktuarium.

Małgorzata została beatyfikowana w 1515 roku przez papieża Leona X, a kanonizowana 16 maja 1728 przez Benedykta XIII.

Wspomnienie: 27 lutego/ w zakonie franciszkańskim: 22/23 lutego

Maria Franciszka od Pięciu Ran Jezusa właśc. wł. Anna Maria Gallo (ur. 25 marca 1715 w Neapolu, zm. 7 października 1791) – włoska tercjarka franciszkańska, mistyczka i stygmatyczka, dziewica

Anna Maria Gallo urodziła się w rodzinie kupca w Neapolu. Kiedy miała 16 lat, ojciec próbował zmusić ją do małżeństwa z bogatym młodzieńcem. Jednak Anna Maria odmówiła i poprosiła go o zgodę na wstąpienie do zakonu. Dzięki pomocy znajomego księdza, ojciec przychylił się do prośby córki.

8 września 1731 wstąpiła do Trzeciego Zakonu Świętego Franciszka. Przyjęła imię zakonne Maria Franciszka od Pięciu Ran Jezusa. Została obdarzona stygmatami. Doświadczała także mistycznych cierpień i umartwień.

Zmarła śmiercią naturalną 7 października 1791. Została pochowana w klasztorze Santa Lucia al Monte w Neapolu.

12 listopada 1843 papież Grzegorz XVI ogłosił ją błogosławioną, a 29 czerwca 1867 papież Pius IX dokonał jej kanonizacji.

6 października

Św. Karol Boromeusz (ur. 2 października 1538, zm. 3 listopada 1584 w Mediolanie) – włoski kardynał, arcybiskup Mediolanu (1560–1584) tercjarz franciszkański był jedną z najważniejszych postaci kontrreformacji we Włoszech. Jest patronem biskupów, kardynałów, seminarzystów i przywódców duchowych.

Ś. Karol Boromeusz otrzymał doktorat z prawa cywilnego i kanonicznego na uniwersytecie w Pawii w 1559 r. W następnym roku jego wujek papież Pius IV mianował go kardynałem i arcybiskupem Mediolanu. Najważniejszym z jego funkcji kurialnych był szef rady, stanowisko, które uczyniło go sekretarzem stanu. Papież mocno się na nim opierał, kierując trzecim zwołaniem Soboru Trydenckiego (1562–63). Kiedy Sobór został zamknięty, Św, Karol Boromeusz służył w wykonywaniu jego dekretów i odegrał w 1566 roku znaczną rolę w wydaniu rzymskiego katechizmu. Również w tym czasie aktywnie wspierał nawracanie szwajcarskich protestantów. Po śmierci wuja Boromeusz wziął udział w konklawe, na którym wybrano Piusa V (1566).

Następnie przebywał w Mediolanie, gdzie stanął przed poważnymi problemami administracyjnymi. Regularnie odwiedzał ponad 1000 rozproszonych parafii, które podlegały jurysdykcji króla Filipa II Hiszpanii, a także Wenecji, Genui i Novary. Stosowa edykty Soboru Trydenckiego w swojej diecezji Wspierał edukację duchownych, aby zwalczać zagrożenie protestantyzmem i założył seminaria i kolegia w Mediolanie oraz we włoskich miastach Inverigo i Celano. Wzniósł też i powierzył jezuitom kolegia dla studentów świeckich. Jego ostatnim przedsięwzięciem było otwarcie kolegium w Asconie w Szwajcarii w 1584 roku.

Heroizm jakim św. Karol Boromeusz wykazał się podczas epidemii trawiącej Mediolan w 1577 r. sprawił, że okres ten nazwano „epidemią św. Karola”, nie dlatego, że przyszły Święty w jakiś sposób przyczynił się do jej rozprzestrzenia, ale wręcz przeciwnie – jego cnoty najmocniej uzewnętrzniły się podczas pomocy cierpiącym i umierającym.

Został kanonizowany przez papieża Pawła V w 1610 roku. Papież – Św. Pius X napisał encyklikę o Św. Karolu Boromeuszu w 1910 roku – z okazji 300-letniej rocznicy jego Kanonizacji.

Józef Benedykt Labre, (ur. 26 marca 1748 w Amettes we Francji, zm. 16 kwietnia 1783 w Rzymie) – wyznawca, pielgrzym Boży, tercjarz franciszkański.

Urodził się w wielodzietnej rodzinie, jako syn wieśniaków. Jego rodzice, Anne-Barba Grandsire i Jean-Baptiste Labre, należeli do klasy średniej ale stać ich było na edukację potomstwa. Benedykt był najstarszym z piętnaściorga dzieci. Uczył się najpierw w miejscowej szkole parafialnej. W wieku 12 lat jego dalszą edukacją i wychowaniem zajął się stryj-ksiądz Józef Labre, rektor kościoła w Eri. Benedykt prowadząc życie pełne modlitwy, chciał wstąpić do zakonu. Kolejno odmówili mu kartuzi i trapiści, a cystersi do których wstąpił w 1769, uznali, że jest „zbyt mało święty, a zbyt wiele roztargniony”

W swoich dalszych poszukiwaniach Benedykt udał się do Rzymu (1770). Będąc w Asyżu, wstąpił do III Zakonu św. Franciszka. W trakcie podróży będąc w Chieri, podczas jednej z modlitw usłyszał głos:

Twoim powołaniem jest cały świat. Klasztorem twoim ulice i drogi. Masz być pielgrzymem Bożym.

Od tej pory pielgrzymował z Pismem Świętym, brewiarzem, różańcem i książką O naśladowaniu Chrystusa przemierzając wiele krajów (Włochy, Francję, Hiszpanię, Szwajcarię i Niemcy), obierając za główny cel wędrówki sanktuaria maryjne. Dał się przy tym poznać z dobroci, miłości i modlitwy.

W 1777 roku powrócił do Rzymu i zamieszkał w ruinach Koloseum. Znaleziono go wyczerpanego na schodach kościoła Matki Bożej ai Monti w Wielką Środę 16 kwietnia 1783 roku. Zmarł w komórce rzeźnika tego samego dnia mając 35 lat. Został pochowany w tymże kościele i tu znajdują się do dnia dzisiejszego jego relikwie.

Biografię Benedykta napisał i opublikował w 1784 roku jego spowiednik ksiądz Marconi, profesor Uniwersytetu Gregoriańskiego w Rzymie. Zawierała 136 opisów cudownych uzdrowień, które zdarzyły się przy grobie Benedykta w pierwszych miesiącach po jego śmierci.

Został beatyfikowany przez Piusa IX w 1861, a kanonizowany w 20 lat później (1881) przez Leona XIII. Obu aktów kościelnych dokonali papieże, będący również tercjarzami franciszkańskimi.

Jan Chrzciciel Maria Vianney (fr. Jean Baptiste Marie Vianney), znany też jako proboszcz z Ars, (ur. 8 maja 1786 w Dardilly koło Lyonu, zm. 4 sierpnia 1859 w Ars) − francuski ksiądz, tercjarz franciszkański .

Życie tego świętego kapłana było prawdziwie apostolskie, pełne pracy i cnót, w łaski Boże nadzwyczaj obfite.

W strasznych czasach wielkiej rewolucji, gdy Francja jęczała jeszcze pod ciężarem najokrutniejszego prześladowania, kiedy burzono świątynie, zabijano kapłanów, a gilotyna pochłaniała tysiące ofiar, w Darchily, niewielkiej wiosce, k. Lyonu, jaśniał cnotami mały Jan Vianney, syn biednych, ale pobożnych rodziców.

Jego rodzice byli gorliwymi katolikami, a ich dom słynął z gościnności dla ubogich. Dziadek Jana – Piotr Vianney gościł w nim m.in. świętego żebraka Benedykta Labre.  Sam Jan już jako dziecko odznaczał się dużą pobożnością, w czym prześcigał swoje również religijne rodzeństwo.

Trzy lata po jego urodzeniu wybuchła we Francji rewolucja, w czasie której Kościół podlegał ostrym prześladowaniom. W jej trakcie niszczono kościoły, zwalano posągi świętych oraz przydrożne krzyże, likwidowano klasztory i przykościelne szkoły. Wielu duchownych poniosło wtedy śmierć. Nowe władze zmuszały księży do składania przysięgi na Konstytucję Cywilną Kleru, która oznaczała faktyczne zerwaniem z Kościołem Katolickim. Książa, którzy odmówili złożenia przysięgi ryzykowali życie. Proboszcz Dardilly, Jakub Rey, który początkowo złożył przysięgę, ale po dekrecie papieskim, tego zakazującym, ją odwołał, musiał się ukrywać w obawie o życie. Przez jakiś czas w Dardilly działał nowy proboszcz mianowany przez władze. Potem decyzją władz kościół został zamknięty. W tym to okresie ukrywający się w okolicy Kapłani często odwiedzali dom rodziny Vianney. Niekiedy odprawiali tam potajemnie mszę świętą i udzielali sakramentów. Było to ryzykowne zarówno dla nich, jak i dla rodziny Vianney,, gdyż zgodnie z obowiązującym prawem: kapłan, odmawiający złożenia przysięgi miał zostać aresztowany i stracony na gilotynie w ciągu doby. Z kolei osoba udzielająca mu schronienia miała zostać zesłana do Gujany. Niemniej jednak rodzina Vianneyów podjęła to ryzyko.

Pierwsze trzy lata swojego kapłaństwa spędził jako wikary w Écully u boku swojego przyjaciela księdza Balleya. Jako wikary odznaczał się wielką gorliwością w pełnieniu obowiązków kapłańskich. Po jego śmierci biskup wysłał Jana jako wikariusza-kapelana do Ars-en-Dembes.

Młody kapłan zastał kościółek zaniedbany i opustoszały. Obojętność religijna była tak wielka, że na Mszy świętej niedzielnej było kilka osób. Wiernych było zaledwie 230; dlatego też nie otwierano parafii, gdyż żaden proboszcz by na niej nie wyżył. O wiernych Ars mówiono pogardliwie, że tylko chrzest różni ich od bydląt. Ks. Jan przybył tu jednak z dużą ochotą. Nie wiedział, że przyjdzie mu tu pozostać przez 41 lat (1818-1859).
Całe godziny przebywał na modlitwie przed Najświętszym Sakramentem. Sypiał zaledwie po parę godzin dziennie na gołych deskach. Kiedy w 1824 r. otwarto w wiosce szkółkę, uczył w niej prawd wiary. Jadł nędznie i mało, można mówić o wiecznym poście. Dla wszystkich był uprzejmy. Odwiedzał swoich parafian i rozmawiał z nimi przyjacielsko. Powoli wierni przyzwyczaili się do swojego pasterza. Kiedy biskup spostrzegł, że ks. Jan daje sobie jakoś radę, erygował w 1823 r. parafię w Ars. Dobroć pasterza i surowość jego życia, kazania proste i płynące z serca – powoli nawracały dotąd zaniedbane i zobojętniałe dusze. Kościółek zaczął się z wolna zapełniać w niedziele i święta, a nawet w dni powszednie. Z każdym rokiem wzrastała liczba przystępujących do sakramentów.

W nauczaniu księdza Vianney, wzruszającym i pełnym naturalnej prostoty, była mądrość św. Augustyna i Tomasza z Akwinu, a jego pokora, miłosierdzie i życie ascetyczne stawiały go na równi ze św. Franciszkiem z Asyżu. Najwięcej czasu poświęcał słuchaniu spowiedzi, konfesjonał jego był w ciągłym oblężeniu, a ilu słabych na duszy spowiedź jego pokrzepiła, ilu nieszczęśliwych od rozpaczy uratowała i pocieszyła, ilu grzeszników i niedowiarków nawróciła, nikt tego nie policzy. Pomimo słabego zdrowia i cierpień, które znosił z bezprzykładną rezygnacją, nie zaniedbał umartwień i nie ustawał w pracy, aż w r. 1859 świątobliwy żywot równie świątobliwą śmiercią zakończył. Papież św. Pius X beatyfikował go w roku 1905, a dwadzieścia lat później Pius XI zaliczył go do grona świętych.

Kościół Katolicki czci Św. Jana Marię Vianney 9 sierpnia.

Józef Cafasso wł. Giuseppe Cafasso (ur. 15 stycznia 1811 w Castelnuovo Don Bosco, zm. 23 czerwca 1860 w Turynie) – włoski ksiądz, tercjarz franciszkański

Józef Cafasso urodził się we Włoszech, w Piemoncie. O jego młodości niewiele wiadomo oprócz tego, że był wątłego zdrowia. Nauki pobierał w Chieri, gdzie ukończył szkołę średnią i niższe seminarium. Mając 22 lata otrzymał święcenia kapłańskie (22 września 1833). Kontynuował studia teologiczne w seminarium i uniwersytecie w Turynie, a następnie w Instytucie św. Franciszka. Został tercjarzem franciszkańskim. Uczył opuszczoną młodzież prawd wiary, chodził do więzień dla nieletnich i dorosłych, odwiedzał szpitale i towarzyszył skazanym na śmierć w ich ostatnich chwilach życia.

Po śmierci założyciela Instytutu, Cafasso objął stanowisko rektora, które piastował do śmierci. Zmarł w wieku  49 lat.

Pius XI podczas beatyfikacji w 1925 nazwał Józefa „perłą kleru Italii”.

Kanonizacji dokonał ostatni papież Pius XII w 1947, a w 1948 ogłosił św. Józefa patronem więzień i więźniów.