Ś. Elżbieta Portugalska

Elżbieta Aragońska (ur. 1271 w Barcelonie lub w Saragossie, zm. 4 lipca 1336); królowa Portugalii, tercjarka franciszkańska. Znana również jako Święta Królowa Izabela (port. Isabel)

Została nazwana po swojej babci ciotecznej – Elżbiecie Węgierskiej, ale w Portugalii odpowiednikiem Elżbieta jest Isabel. Była córką króla Aragonii Piotra III Wielkiego i królowej Konstancji Sycylijskiej (wnuczki cesarza niemieckiego – Fryderyka II).

Jako mała dziewczynka poślubiła króla Dionizego I Portugalskiego, poetę – znanego jako Rei Lavrador – Król Rolnik, ponieważ hodował on lasy niedaleko Leiri. Drzewo z tych lasów używane było potem do produkcji łodzi wykorzystanych podczas wielkich odkryć geograficznych. Elżbieta po cichu regularnie uczestniczyła w praktykach religijnych i żyła w ubóstwie. Para miała 2 dzieci

córka Konstancja, poślubiła Ferdynanda IV Kastylijskiego,

syn Alfons, został królem Portugalii jako Alfons IV Dzielny.

Dionizy miał również nieślubnych synów, jeden z nich w 1323 wystąpił zbrojnie przeciw niemu i jego synowi – Alfonsowi. Elżbieta podjęła się wtedy zażegnania konfliktu i udało jej się to.

Dionizy zmarł w 1325 i Alfons odziedziczył tron. Elżbieta udała się do klasztoru klarysek, który ufundowała w Coimbrze – przywdziała habit zakonu franciszkańskiego (o regule opartej na ubóstwie i pomocy chorym oraz biednym). Jeszcze raz musiała rozwiązać konflikt, kiedy w 1336 Alfons IV pomaszerował ze swoim wojskiem przeciwko Alfonsowi XI Kastylijskiemu. Królowej znowu udało się zażegnać konflikt i spowodować przywrócenie pokoju.

Podczas tej misji pokojowej królowa zachorowała i wkrótce zmarła z powodu gorączki 4 lipca 1336 w Estremoz.

Elżbieta została pochowana w Coimbrze, a grób jej był podobno miejscem licznych cudów. Została kanonizowana przez papieża Urbana VIII, w 1625.

Wspomnienie 8 VII