Bł. Konrad z Piacenzy

Bł. Konrad z Piacenzy  właśc. Konrad Confalonieri (ur. ok. 1290, zm. 19 lutego 1351 w Noto) – włoski pustelnik, tercjarz franciszkański[

urodził się około roku 1290 w zamożnej, włoskiej rodzinie. Za młodu obrał sobie zawód rycerski. W roku 1313, w czasie polowania, rozpalił ognisko dla wypłoszenia zwierzyny, czym wywołał pożar. Namiestnik Piacenzy, Galeazzo Visconti, skazał na śmierć przypadkowo przyłapanego w lesie człowieka, podejrzanego o umyślny pożar lasu. Konrad zgłosił się wówczas do namiestnika i wyznał swoją winę. Wynagrodził też pieniężnie wyrządzoną miastu szkodę. Oddał na ten cel cały swój majątek. Wydarzenie to stało się przełomem religijnym w życiu jego i jego małżonki Eufrozyny

W 1315 roku Konrad wstąpił do III zakonu św. Franciszka w Calendasco, z kolei jego żona wstąpiła do klasztoru klarysek w nieodległej Piacenzy

Po przeżyciu kilku lat w klasztorze Konrad zaczął prowadzić żywot wędrownego ascety. Jako pielgrzym pokutny nawiedził wiele sanktuariów Italii, odbył podróż do Ziemi Świętej, skąd powrócił i zatrzymał się na Malcie, zaś definitywnie osiadł w 1343, jako pustelnik w dolinie Noto koło Syrakuz na Sycylii. Przypisuje się mu dar prorokowania.

Zmarł 19 lutego 1351 r. a jego ciało zostało pochowane w kościele Św. Mikołaja w Noto.

We Mszy wsp. 19 lutego